Odpowiedz na: Naruszenie dyscypliny finansów publicznych

[terka]

Tu fragment uzasadnienia:
GKO, uchylając orzeczenie Komisji I instancji w zakresie czynu określonego w art. 11 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 2004 roku o odpowiedzialności za naruszenie dyscypliny finansów publicznych i uniewinniając obwinionego od zarzutu przekroczenia zakresu upoważnienia do dokonania wydatków stwierdziła brak winy w tym zakresie. GKO uznała bowiem, że wymóg naliczenia i odprowadzenia składek na ubezpieczenie społeczne jest wymogiem ustawowym i tym samym brak jest znamion czynu określonego w art. 11 ust. 1 ww ustawy. Obwiniony podejmując decyzję o przekazaniu w dniu 3 listopada 2006 r. składek do ZUS w kwocie 25.126,12 zł, tj. w wysokości prawidłowo naliczonej i należnej do przekazania ZUS do dnia 5 następnego miesiąca wykonał postanowienia art. 47 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 13 października 1998 roku o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 2007 r. Nr 17 poz. 95 z póź. zm.). Przekazanie składek spowodowało przekroczenie limitu wydatków, jednakże uniknięto konieczności zapłaty odsetek za zwłokę, co stanowiłoby naruszenie postanowień art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 2004 r.
Ewentualne nieodprowadzenie składek do ZUS lub odprowadzenie w wysokości niższej niż wynika z prawidłowego obliczenia stanowiłoby czyn określony w art. 14 ust 1 ww. ustawy. W omawianej sytuacji Obwiniony nie miał możliwości zachowania, które nie naruszałoby normy prawnej – dochowanie zasad dokonywania wydatków z środków publicznych skutkowałoby naruszeniem obowiązku terminowego odprowadzania składek ubezpieczenia społecznego. Zdaniem GKO zadaniem ustawodawcy jest takie ukształtowanie przepisów prawa by akty tej samej rangi nie pozostawały ze sobą w sprzeczności i było możliwe zachowania nie naruszające żadnego przepisu.
Zdaniem GKO od nikogo, w tym również od osób odpowiedzialnych za dysponowanie środkami publicznymi, nie można wymagać by dokonywała oceny, który z przepisów rangi ustawowej jest „istotniejszy”, a który może zostać naruszony. Istotnym elementem odpowiedzialności (choć nie wymienionym wprost w ustawie) jest zatem bezprawność czynu. W omawianej sprawie fakt, iż zachowanie skutkujące przekroczeniem uprawnień do dokonywania wydatków było realizacją obowiązku wynikającego z ustawy z dnia 13.10.1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych wyłącza bezprawność czynu, a co za tym idzie wyłącza możliwość postawienia skutecznego zarzutu naruszenia dyscypliny finansów publicznych.