Jednym z celów Unii Europejskiej jest pomoc słabiej rozwiniętym regionom i sektorom gospodarek państw członkowskich w takim zakresie, aby gospodarki tych państw stały się w najbliższej przyszłości bardziej konkurencyjne w stosunku do gospodarki Stanów Zjednoczonych.
Na wzrost konkurencyjności gospodarki w poszczególnych państwach członkowskich wpływają m.in.: działania zmierzające do obniżenia stopy bezrobocia, rozwój społeczeństwa opartego na wiedzy poprzez zapewnienie warunków kształcenia ustawicznego, szkolenia i poprawy warunków pracy, rozwój transportu, restrukturyzacja i rozwój sektora żywnościowego oraz wzrost konkurencyjności przedsiębiorstw. Horyzont czasowy przewidziany dla realizacji tego celu został określony w założeniach Programów Ramowych na koniec 2010 r.
Narodowy Plan Rozwoju
Po przystąpieniu naszego kraju do Unii Europejskiej powstał Narodowy Plan Rozwoju, obejmujący lata 2004-2006. Dokument ten jest elementem wdrażania Podstaw Wsparcia Wspólnoty. W skład Polityki Wsparcia Wspólnoty wchodzi 7 programów operacyjnych, z czego 5 programów będzie współfinansowanych z jednego funduszu strukturalnego. W ramach NPR w Polsce wyodrębniono 5 Sektorowych Programów Operacyjnych, Zintegrowany Program Rozwoju Regionalnego oraz program – Pomoc Techniczna, umożliwiający wdrożenie Funduszy Strukturalnych. Każdy z programów operacyjnych zawiera szczegółowy opis działań w ramach poszczególnych priorytetów programowych oraz strategię realizacji celów programowych. Te informacje zawarto w uzupełnieniu do programów. Znajduje się tam również plan finansowy, przedstawiający podział środków przeznaczonych na realizację poszczególnych działań z podziałem na lata, kryteria wyboru projektów przewidzianych do realizacji w ramach programu operacyjnego, listę beneficjentów końcowych i ostatecznych odbiorców środków pomocowych.
Instytucje zarządzające
Za skuteczność i poprawność zarządzania oraz wdrażania każdego z programów operacyjnych jest odpowiedzialna instytucja zarządzająca. Zgodnie z rozporządzeniem nr 1260/1999 instytucją zarządzającą jest organ lub instytucja publiczna lub prywatna, wyznaczona przez państwo członkowskie na szczeblu krajowym, regionalnym lub lokalnym. W Polsce instytucjami zarządzającymi na szczeblu krajowym dla poszczególnych programów operacyjnych są: ä Ministerstwo Gospodarki i Pracy – dla programów: „Wzrost Konkurencyjności Przedsiębiorstw”, „Rozwój Zasobów Ludzkich”, „Zintegrowany Program Rozwoju Regionalnego” (MGiP we współpracy z samorządami 16 województw) oraz programu „Pomoc Techniczna”, a Ministerstwo Infrastruktury – dla programu „Transport”, ä Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi – dla programu „Rybołówstwo i Przetwórstwo Ryb” i „Restrukturyzacja i Modernizacja Sektora Żywnościowego oraz Rozwój Obszarów Wiejskich”. Inne instytucje biorące udział w rozdysponowaniu środków unijnych to instytucja płatnicza, instytucja pośrednicząca, beneficjent końcowy oraz projektodawca ostateczny i odbiorca pomocy.
Koszty a wydatki
Na wszystkich szczeblach dystrybucji środków w ramach wdrażania Funduszy Strukturalnych weryfikowane są pod względem kwalifikowalności koszty związane z realizacją projektów oraz wydatki ponoszone przez instytucje biorące udział w dystrybucji środków unijnych. Należy zdefiniować i odróżnić pojęcie kosztu od pojęcia wydatku. (…)
Dalsza część na stronie internetowej czasopisma >>RACHUNKOWOŚĆ FINANSOWA I AUDYT<<
