Odpowiedz na: Wyrok Trybunału Konstytucyjnego

[gapa]

Do tej pory też nie było dobrze, ale pogodzonym z fikcją audytu mogło być wygodnie.

Choć Standardy twierdzą, że:
„Audyt wewnętrzny jest działalnością niezależną i obiektywną, której celem jest przysporzenie wartości i usprawnienie działalności operacyjnej organizacji.”

to w Ustawie o finansach publicznych jest nieco inaczej:

„Audyt wewnętrzny jest działalnością niezależną i obiektywną, której celem jest wspieranie ministra kierującego działem lub kierownika jednostki …”.

Takie niewinne „oraz czasopisma”, określające cel (wspieranie kierownika) pozwoliło dalej przemycić ograniczenie dostępu do tych dokumentów, które mogą zawierać istotne informacje oraz dostarczyć wygodnego alibi dla audytora w przypadku, gdy szef ignoruje audyt.

Wygoda polegała na tym, że z jednej strony audyt musi być, a z drugiej niczego istotnego się od audytu nie chce.

Sam kiedyś usłyszałem od audytora tekst: „ … wie pan … biorą mnie, bo ja nie za bardzo wnikam …”.

Przyznaję, że ja też sądziłem, iż takie usytuowanie audytu jest trwałe, bo mimo poczucia bezsilności (nie jest to nic nadzwyczajnego w instytucjach publicznych), z jednej strony umożliwia audytorom skuteczne oszukiwanie się w sprawie własnej ważności, a jednocześnie oferuje stosunkowo bezpieczne „dojechanie” na etacie do emerytury.

Podejrzewałem, że audyt wewnętrzny został zidentyfikowany jako taki właśnie wehikuł, już na samym początku wdrażania go w Polsce i w ciągu ponad 10 lat konsekwentnie, tak przez środowisko audytorów jak i kierowników jednostek wspólnie kształtowany, uzyskał postać trwałej, zinstytucjonalizowanej fikcji.

A tu taki numer ze strony „ … paru ziutków …” zasiadających w Trybunale Konstytucyjnym.

I wygodę diabli wzięli…