Zgodnie z art. 7.1 kodeksu etyki zawodowej biegłych rewidentów niezależność zawodowa biegłego rewidenta polega na tym, że w trakcie wykonywania swego zawodu biegły rewident jest samodzielny i niezależny, podlegając wyłącznie przepisom prawa, postanowieniom norm wykonywania zawodu oraz zasadom etyki zawodowej. Oznacza to, iż jego ostateczny osąd, czy badane sprawozdanie finansowe jest prawidłowe oraz rzetelnie i jasno przedstawia sytuację majątkową i finansową, jak też wynik finansowy badanej jednostki, należy tylko i wyłącznie do biegłego rewidenta przeprowadzającego dane badanie.
W Polsce od 2002 roku obowiązuje cytowany powyżej kodeks, który – wraz z uregulowaniami obowiązującej ustawy o rachunkowości – reprezentuje podejście do kwestii niezależności biegłego rewidenta oparte na regułach (tzw. a rule-based approach). Polega ono w dużym skrócie na tym, iż wyraźnie jest wskazane, czego biegłemu rewidentowi robić nie wolno, aby pozostał niezależny.
W ubiegłym roku Parlament Europejski i Rada Unii Europejskiej przyjęły Dyrektywę 2006/43/WE w sprawie ustawowych badań rocznych sprawozdań finansowych i skonsolidowanych sprawozdań finansowych (zastąpiła ona dotychczasową 8 Dyrektywę, mającą o wiele węższy zakres), która będzie miała znaczący wpływ na sposób badania sprawozdań finansowych oraz prowadzenia podmiotów audytorskich. W jej efekcie poszczególne kraje członkowskie Unii Europejskiej, w tym Polska, będą najprawdopodobniej zastępowały krajowe uregulowania w kwestiach etyki zawodowej Kodeksem Etyki Międzynarodowej Federacji Księgowych (…)
Dalsza część artykułu w : >>Gazeta Prawna<<
